Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων γοητεύτηκε το φετινό καλοκαίρι από το προβληματικό και αμφιλεγόμενο ως προς την πληρότητά του έργο του Μάρλοου «Η Σφαγή των Παρισίων» και την «ανεβάζει» στο σανίδι της Πειραιώς 260, την προσεχή Δευτέρα και Τρίτη, 18 και 19 Ιουλίου. Το κείμενο μιλά για μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ευρωπαϊκής Ιστορίας, τη σφαγή 3000 περίπου Ουγενότων (Γάλλων Διαμαρτυρομένων) από Καθολικούς, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Βαρθολομαίου.
Εκείνα τα γεγονότα «ξαναέζησε» και ο πατρινός Παύλος Σούλης που υπογράφει την ιστορική έρευνα αυτής της σπουδαίας παράστασης. Σήμερα, μιλάει στο patranews για τα όσα… συνάντηση σε αυτό το ταξίδι του στην Ευρωπαϊκής Ιστορία, για την επικαιρότητα του κειμένου του Μάρλοου αλλά και για τη «γνωριμία» του με τη διττή φύση ιστορικών προσώπων, όπως η Αικατερίνη των Μεδίκων.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΑΝΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
Σε λίγες ημέρες «ανεβαίνει» στην Πειραιώς 260 «Η Σφαγή των Παρισίων» – γνωστή και ως νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και εσύ έχεις κάνει για αυτή την παράσταση την ιστορική έρευνα. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
«Η γνωριμία μου με την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων ξεκίνησε το 2012 στην παραγωγή του Παρθενώνα, μιας deviced παράστασης της Ορχήστρας με πυρήνα τον άνθρωπο ως προς τα μνημεία του χθες. Συμμετείχα ως επιστημονικός συνεργάτης στο κομμάτι της σημειολογίας της παράστασης δηλαδή στην αρχιτεκτονική,του κώδικα μεταφοράς μηνυμάτων, δεδομένου ότι όλες οι θεατρικές δράσεις είναι μηνύματα προς τους θεατές. Συνεπώς υπήρχε μια πρώτη συνεργασία. Φέτος μου ζητήθηκε να ασχοληθώ με την ιστορική έρευνα της παράστασης, μια ενασχόληση με τις δικές της δυσκολίες, μιας και η ιστορία δεν είναι η καταγραφή μόνο των γεγονότων αλλά του θεολογικού, φιλοσοφικού πλαισίου όπως και των συνηθειών της καθημερινότητας της εποχής».
Πως κύλησε για σένα η «επιστροφή» και η καταβύθιση σε αυτές τις τόσο μαύρες σελίδες της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, τη σφαγή 3000 περίπου Ουγενότων (Γάλλων Διαμαρτυρομένων) από Καθολικούς;
«Το κείμενο του Μάρλοου έχει ιστορικό εύρος 18 χρόνων, 18 χρόνων σφαγών και δολοπλοκιών σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου είναι μόνο ένα πρελούδιο σε όσα συνέβησαν εκείνη τη περίοδο. Σφαγές και βασανιστήρια από τους καθολικούς προς τους προτεστάντες όσο και το αντίθετο, ίντριγκες με σκοπό την επικράτηση στο στέμμα, στο στέμμα της εξουσίας. Οι θρησκευτικές διαφορές ήταν μια αφορμή και τίποτα παραπάνω. Στο ταξίδι αυτό γνώρισα τα ιστορικά πρόσωπα τόσο ως προς τη θέση όσο και τη φύση τους: Την Αικατερίνη των Μεδίκων ως βασιλομήτωρ και ως μάνα, τον Ερρίκο της Ναβάρρα ως μελλοντικό βασιλιά της Γαλλίας και ως σύζυγο της Μαργαρίτας. Αυτή η διττή φύση των προσώπων μου προκάλεσε την ερώτηση: Γιατί εντός του σπιτιού συμπεριφέρονται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στο δημόσιο βίο τους. Και εκεί ήρθε η απογοήτευση για το τότε και η περιέργεια για το τώρα. Πού πηγαίνουμε και για πόσο ακόμα;»
«Η Σφαγή των Παρισίων» θεωρείται προβληματικό, το πιο αμφιλεγόμενο ως προς την πληρότητά του έργο του Μάρλοου και το πιο προβληματικό. Που εστιάζεται το πρόβλημά του και ποιες δυσκολίες αντιμετώπισε η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων στην υλοποίησή του;
«Στο κείμενο υπάρχουν δύο μεγάλα εμπόδια, το ένα έχει να κάνει με τη δομή του έργου και το δεύτερο με την ιστορία του. Στο κείμενο συμμετέχουν πάνω από 40 πρόσωπα χωρίς να δίνεται χώρος να γίνουν αντιληπτές οι σχέσεις τους, πόσο δε να αναπτύξουν σχέσεις μεταξύ τους. Χρειάστηκαν περίπου τρεις μέρες για να βρεθεί το πλήρες γενεαλογικό δέντρο των πρωταγωνιστών. Έπειτα έπρεπε να βρεθεί “ζωντανό” υλικό από επιστολές και γράμματα της εποχής που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν το χώρο που έλειπε στις σχέσεις των ηρώων. Από την άλλη η ιστορία του κειμένου διαφοροποιείται αισθητά από την πραγματική ιστορία. Υπάρχουν γεγονότα σε διαφορετική χρονολογική σειρά και γεγονότα που εφηύρε ο συγγραφέας. Ήταν απαραίτητη η καταγραφή της πραγματικής ιστορίας από διαφορετικές πηγές ώστε να είναι όσο πιο αντικειμενική γίνεται. Από κει και πέρα ο σκηνοθέτης συνθέτει μια τρίτη ιστορία που θα φωτίσει τα πράγματα που έχει επιλέξει».
Πως θα ξαναζήσουν οι θεατές τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου; Τι εκτυλίσσεται επί σκηνής;
«Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, ο σκηνοθέτης και η Ξένια Θεμελή, η χορογράφος της παράστασης αφαίρεσαν την προφανή ερμηνεία από το κείμενο. Ενώ ο Μάρλοου, ως κατάσκοπος της Αγγλίας στο Παρίσι είχε σκοπό να γράψει ένα κείμενο καταπέλτη κατά των καθολικών παρουσιάζοντας τους προτεστάντες και την Ελισάβετ της Αγγλίας ως σωστούς χριστιανούς, η παράσταση αναδεικνύει το ανθρώπινο πάθος για εξουσία χωρίς καλούς και κακούς μέσα από έναν υπέρμετρο ρεαλισμό. Όλοι σκοτώνουν από άγνοια της κατάστασης, από βλακεία ακριβώς όπως ο Ιερώνυμος Μπος παρουσιάζει τα Θεία Πάθη».
Θεωρείς ότι υπάρχει κάποιο γεγονός στη σύγχρονη ιστορία – αντίστοιχο με τη «Σφαγή των Παρισίων»;
«Νομίζω πως ο λόγος που επιλέχθηκε το κείμενο αυτό είναι η επικαιρότητά του. Μέση ανατολή και πρόσφυγες, Ρωσία και Τουρκία, Ευρώπη και ΗΠΑ, Ελλάδα από το 2000 μέχρι σήμερα. Κατά την έρευνα χρειάστηκε να επικοινωνήσω με υψηλόβαθμους ιερείς της χριστιανικής εκκλησίας. Σε ένα διάλογό μας ανέφερα πως οι θέσεις αρκετών εκκλησιών στην Αγία και Μεγάλη σύνοδο της Κρήτης θύμιζαν τους θρησκευτικούς πολέμους. Γιατί η αγωνία της Αικατερίνης να κρατήσει τις ισορροπίες ή η δειλία του Ερρίκου 4ου δεν υπάρχουν παντού γύρω μας;».
Τι σου αφήνει αυτή η συνεργασία;
«Νομίζω πως η αίσθηση από αυτό το διαχρονικό πανηγύρι ή τσίρκο θα υπάρχει για αρκετό καιρό μέσα στο μυαλό μου. Όπως επίσης και η αγωνία για το αύριο. Κρατάω τα λόγια της Αικατερίνης όταν ενημερώθηκε πως σκότωσαν τον Δούκα του Γκιζ: “ Κουράστηκα.. κουράστηκα! Πάω να αποσυρθώ στο κρεβάτι μου”. Δεν ξανασηκώθηκε ποτέ. Πέθανε μετά από λίγες μέρες όπως της είχε προβλέψει ο Νοστράδαμος δίπλα από τον Άγιο Γερμανό».
ΠΗΓΗ: patranews.gr
arriforia 